ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΟΛΙΔΗΣ: Δεν έχω καβαλήσει κανένα καλάμι.

Ο Χρήστος Χολίδης μίλησε στο Πρώτο Θέμα

-Εγώ από 16 ετών δούλευα στο τελωνείο με τον πατέρα μου. Δεν μου ήρθε τίποτα εύκολα. Ποτέ. Η ίδια η ζωή σού μαθαίνει να μην καβαλάς καλάμια αν έχεις δοκιμαστεί από μικρός. Έχω φάει άπειρα χαστούκια στον χώρο. Άπειρα. Γιατί; Ε, το κακό το timing και εκεί. Δεν το έπαιξα πάντως φίρμα ποτέ. Ούτε όταν βρέθηκα σε ένα τεράστιο ‘‘Posidonio’’. Εγώ έχω φίλους από το Αιγάλεω. Κι όταν νιώθω την ανάγκη για βόλτα, προς τα κάτω θα με βγάλει ο δρόμος. Δυτικά. Είναι το δικό μου μέρος, ο φυσικός μου χώρος, εκεί αισθάνομαι ασφάλεια. Για να ανοιχτώ σε κάποιον πρέπει να τον ξέρω, να καταλάβω τι άνθρωπος είναι. Θέλω γενικά τον χρόνο μου. Εγώ ξεκίνησα με μεροκάματο. Και τα πολλά λεφτά που λένε ότι έπαιρναν ως αμοιβές οι παλιοί εμείς ακόμα δεν τα είδαμε. 

Θυμάμαι σε μια τηλεοπτική εκπομπή για τον Ηλία Φιλίππου, τον συνεργάτη μου, να λέει ο Λευτέρης Πανταζής για την εποχή όπου έμεναν στις καμπάνες του ‘‘Αστέρα’’ και εγώ του έκανα πλάκα, πού να δούμε εμείς καμπάνες... Το 2003 ξεκίνησα με μεροκάματο. Στη Θεσσαλονίκη. Ο δρόμος μόνο στρωμένος με ροδοπέταλα δεν ήταν. Αν έλεγα στον Πανταζή ότι μετά την πρεμιέρα σε μαγαζί στη Θεσσαλονίκη γύρισα στο σπίτι που πλήρωνα μόνος μου, θα με κορόιδευε. Τι σπίτι; Δωματιάκι. Μ’ ένα στρώμα, μια κουβέρτα, χωρίς καν τηλεόραση. Κάτω στο πάτωμα. Και δίπλα μια βαλίτσα ανοιχτή με τα ρούχα μου. Πρώτο όνομα σε μαγαζί. Και εκεί, θυμάμαι, ξεκίνησα τέταρτος να ανοίγω πρόγραμμα και έδωσα μάχη για να γίνω πρώτος. Ναι,  ένας λαϊκός τραγουδιστής χρειάζεται τα βιώματα, αλλά μακάρι να μην τα είχα ζήσει. Επίσης, είμαι ακόμα πολύ μικρός για να αποκαλέσω τον εαυτό μου “λαϊκό τραγουδιστή” όταν υπάρχουν ονόματα όπως του Πασχάλη Τερζή, αυτός είναι τεράστιος».